O, euforio ma..!

Jest nieprzyzwoicie dobrze. Jest tak dobrze, że aż mi głupio o tym pisać. Trudno, zepsuję w chuj mhhroczny nastrój mojego bloga. Choć tak naprawdę wyczekiwałam na moment, kiedy w końcu będę mogła to zrobić.

Muszę podzielić się niezwykle ważnym spostrzeżeniem mojego jednak krótkiego jak dotąd życia: cierpliwość się opłaca. Cholernie się opłaca.
Rację miał każdy pisarz, niezależnie od wieku czy epoki kiedy żył, wciskając nam w swoich długich i nieraz nudnych książkach, omawianych na lekcji, że nie powinno się być natarczywym i egoistycznym w relacjach z innymi. Mówcie mi, co chcecie - że lektury są głupie, idiotyczne, nudne, bezwartościowe. Ja i tak swoje wiem! Może wyjdę na kujonkę, ale taka jest prawda. Mam nadzieję, że kiedyś też sobie to uświadomicie; a jeśli już o tym wiecie, to gratuluję.

Skąd nagła poprawa mojego zwykle nie najlepszego humoru? Odpowiedź jest prosta - spełnione marzenia, które ciągną za sobą satysfakcję i na chwilę lub dwie zacierają ślady bolesnej przeszłości. Trudno mi rozstać się z dawną sobą - niewierzącą w nawet znikome dobro. Krytyczne patrzenie na świat zastępuję odrobiną optymizmu, lustro zaczynam wykorzystywać do zauważenia zalet a nie wad swojego ciała, a zamiast wstecz patrzę teraz przed siebie. Nie chcę się zmienić, ale nie chcę też ranić innym swoim zachowaniem i sposobem bycia. Nadal zostanę Podwójną.

Co się stało ze skorupą? Odpadła; zamieniła się w proch. Źle mi z tym? Chyba nie. Zamiast niej mam dwie ręce, które zawsze są gotowe osłonić mnie przed tym, co złe. Mają jeden plus - są cieplejsze niż skorupa.

Bardzo mi miło, że pytacie się czy kontynuuję blog czy tylko zrobiłam przerwę. Jak odpowiedziałam na asku (http://ask.fm/Nemehssis - zapraszam! Jeśli nie chcecie tutaj, możecie na asku komentować posty, dopytywać się o szczegóły lub prosić o wytłumaczenie, jeśli coś jest niejasne. Jestem na wszystko otwarta. Mile widziany również spam niezwiązany z Podwójną.), to była tylko krótka przerwa, poświęcona zmianom w życiu.

 Śmierdzę optymizmem, rażę w oczy uśmiechem i zapominam. Radośnie zapominam, mając nadzieję, że ten okropny dział jest już dokończony i można go raz na zawsze zamknąć po to, by zacząć kolejny.

Jedyne, co teraz nie daje mi spokoju, to niepewność i strach. Jak długo będzie tak dobrze..?
Doszłam do wniosku, że jeśli na czymś nam zależy, to musimy o to walczyć. Bez względu na wszystko. Tak więc obiecuję sobie publicznie, że jeśli będzie coś nie tak nie poddam się. Wezmę się w garść i zawalczę o to, na co czekałam ponad dwa miesiące. Straty nie przeżyję.

Dziękuję Ci, Szatanku, za to, że jesteś i za to, że wtedy byłaś. Nie tylko podniosłaś mnie na duchu, ale też dałaś lekkiego kopa w dupę. Pomogło. Pamiętaj, że jestem ci dłużna przysługę! Cokolwiek by się nie działo, zawsze postaram się pomóc.

Chodź niby niechciana
Chodź niezapowiedziana
Chodź bez pukania

 Kiedy moje oczy Cię nie widzą, serce mi więdnie.